Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Άμα πάρω φόρα

Εκεί που ήμουνα δειλή και σκεφτόμουν εις τριπλού να ξεκινήσω να γράφω, με βλέπω να μη σταματάω...
         Βλέπω Greek Idol, πράγμα για το οποίο δεν είμαι πολύ περίφανη αλλά είναι το προτιμότερο από όλα τα άλλα που δείχνει η Ελληνική tv. Η διάθεση μου δεν ήταν στα κέφια της, νωρίτερα άκουγα Ξυδούς και Τσακνή και έπεσα κι άλλο. Όμως άκουσα λίγο το Ρέμο που τραγούδισε στο live και κάτι με έπιασε. Ευτυχώς είμαι μόνη στο σπίτι γιατί το ρεζίλεμα δεν το γλίτωνα. Χόρεψα και εκτονώθηκα!!

Αυτό που είναι σημαντικό τελικά είναι να περνάς καλά και να μεριάζεις τα προβλήματα και τις σκέψεις που σε βασανίζουν. Όλα όσα θα με πλάκωναν νωρίτερα τώρα απλά υπάρχουν. Αναπνέω χωρίς δυσκολία και χαμογελάω. Και τι σημασία έχει που η ώρα πήγε αργάμιση? Τώρα που βρήκα το κέφι μου θα το εκμεταλευτώ. Έχω βγεί στο μπαλκόνι, έβαλα εύθυμα και dancing τραγούδια και πίνω το κρασάκι μου. Δροσερό δροσερό μου γαργαλάει το λάρυγγα και με ζαλίζει η καλοκαιρινή μυρωδιά του. Πού είσαι φιλενααααααδδδδδαααααα μου να τα πιούμε παρέα??

Εδώ και λίγη ώρα έχω έντονα μια εικόνα στο μυαλό μου. Η παρέα μου και εγώ αραχτοί στην παραλία, κάτω από το φώς του φεγγαριού, τραγουδώντας και πίνοντας κρασάκι. Tι λέτε? θα enjoy us? Ανυπομονώωωωω!!!!

Τελικά παίζει να είμαι τρελή ε? Πριν ήμουνα μέσα στο μαύρο χάλι και τώρα πετάω στα σύννεφα. Τί να πω? 
Λέτε να έχουν δίκαιο που λένε "άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου"?
 A start

Καιρό τώρα ακούω για τα blogspots και για παιδιά που γράφουν σε αυτά και μοιράζουν τις σκέψεις, τις απόψεις και τις εμπειρίες τους. Μια πολύ καλή μου φίλη νίωθει άλλος άνθρωπος γράφοντας στο blog της. Νιώθει απελευθερομένη. Έτσι άκουσα την συμβουλή της να ξεκινήσω και εγώ να γράφω.

 Πρώτη μου μέρα σήμερα και έχω τόσα στο μυαλό που δεν ξέρω τι να πρωτογράψω. Νιώθω λες και γύρισε ο χρόνος πίσω και είμαι στην πρώτη δημοτικού.Λες και στέκομαι ξανά στο κάγκελο της εισόδου, αποριμένη τι θα αντικρίσω και ποιούς θα γνωρίσω.θα με κάνουν φίλη? θα μου μιλάνε και θα κάνουμε πλάκες? και γενικά όλα αυτά που έρχονται εκείνη την ώρα στο μυαλό. 'Ετσι και τώρα που έγινα και εγώ μέλος στο διαδυκτιακό ημερολόγιο, όπως το χαρακτηρίζω ώστε να μη με τρομοκρατεί η σκέψη του αγνώστου αυτού χώρου.

Το blog μου το έφτιαξα τα χαράματα όμως τώρα πήρα την απόφαση να αναρτήσω το πρώτο μου κείμενο. Σήμερα που η μέρα μου είναι συναισθηματικά φορτισμένη. Ξημέρωσε ακόμη μια μέρα εδώ στην Αθήνα. Σηκώθηκε από το κρεβάτι με μια κεφαλί καζάνι. Όλο το βράδυ έβλεπα κάτι ασυνάστητα πράγματα που καλά καλά δεν τα θυμόμουνα όταν ξύπνησα. Άνοιξα τα παράθυρα να μπει καθαρός και πήγα στο μπάνιο να ετοιμαστώ προσπαθώντας να θυμηθώ αυτά που στρυφογύριζαν το βράδυ στο μυαλό και να δώσω μια εξήγηση. Αποτέλεσμα? Κανένα. Βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι και εκεί είναι που άρχησα να νιώθω τα πάντα να με πλακώνουν.

Στην απένατη πολυκατοικία μια οικογένεια μαζεμένει να παίζει με το σκυλάκι τους. Η σκέψη μου δεν άργησε να τρέξει στην Κύπρο και στους δικούς μου ανθρώπους.Με έπιασαν τα ψυχοπλακοτηκά μου. Είναι όλοι κάτω Κύπρο, η μαμα και ο μπαμπας σίγουρα ήταν στην κουζίνα και ετοίμαζαν μεσημεριανό, ο αδερφός στον υπολογιστή κολλημένος και ο μικρός μου Dery στο μπαλκόνι να τρελαίνει τους γύρο με το γάβγισμα του. Δεν άφησα φυσικά, έξω απο την σκέψη μου το κουπεπούι μου που λίωνει από τη ζέστη στη δουλεία. Ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

Καλή η Αθήνα, όταν όμως έχεις μαζί σου ένα άνθρωπο δικό σου. Έφυγε και η φιλενάδα μου και για αυτό μου στοίχησε η εικόνα που είδα το πρωί. Μπορεί να μην είναι αίμα μου αλλά όσο να 'νε είναι ένας άνθρωπος δικός μου. Ελπίζω να περνά καλά και να απολαμβάνει τις βόλτες της γιατί της αξίζει και το είχε ανάγκη...μην ξεχάσεις το souvenir μου ε???

Anw...ο κόσμος γύρω μου κρεμίζετε και εγώ ασχολούμε με τα προβλήματα μου που έχουν λύση, φτάνει να κάνω ακόμη λίγο υπομονή. Πάω να ετοιμαστώ και να αναλάβω δράση μπας και ξεπεράσω την αγοραφοβία μου και παράλληλα να διαδηλώσω σε ένα αγώνα που πραγματικά το αξίζει.

Στο επανιδείν καλό μου blog.


Υ.Γ δε κακό, καθόλου κακό το να γράφεις....